Η βιομηχανική ανάπτυξη σε ευρωπαϊκό, περιφερειακό και εθνικό επίπεδο καθίσταται περισσότερο αναγκαία από ποτέ.
Οι γεωπολιτικές εξελίξεις και η πρωτοφανής ενεργειακή κρίση, με άμεσες οικονομικές και κοινωνικές επιπτώσεις, είναι μια καλή ευκαιρία αναστοχασμού των πολιτικών βιομηχανικής ανάπτυξης. Η διαμόρφωση και η εφαρμογή των πολιτικών αυτών αποκτά εξαιρετική αναπτυξιακή σημασία εφόσον γίνεται κατόπιν ουσιαστικής διαβούλευσης με τη βιομηχανία, που συνιστά το πλέον δυναμικό τμήμα της οικονομίας και βασικό τροφοδότη των φορολογικών εσόδων του κράτους.
Είναι αλήθεια ότι Ε.Ε. και Ελλάδα διαθέτουν επίκαιρες στρατηγικές για την ανάπτυξη της βιομηχανίας. Στρατηγικές που θέτουν, στη θεωρία, τη βιομηχανία στο κέντρο της αναπτυξιακής προοπτικής, με δραστική αύξηση της συμβολής της στο ΑΕΠ και δημιουργία νέων θέσεων εργασίας σε τεχνολογίες αιχμής, καινοτομία, πράσινη μετάβαση. Στην πράξη, όμως, διαπιστώνουμε ότι η εφαρμογή γίνεται με τρόπο που έρχεται συχνά σε αντίφαση με τις επιδιώξεις των στρατηγικών αυτών. Οι αντιφάσεις αυτές εντείνουν την εκτεταμένη υπαρξιακή κρίση της βιομηχανίας στην Ε.Ε. και θέτουν το εύλογο ερώτημα, αν η Ε.Ε. οδεύει προς μια βιομηχανική ανάκαμψη ή αποξένωση. Το ερώτημα επηρεάζεται πρωτίστως από κεντρικές επιλογές της Ε.Ε. Ομως, οι εθνικές επιλογές έχουν το μερίδιο ευθύνης που τους αναλογεί.
Είναι απολύτως κατανοητό ότι χρειαζόμαστε βραχυπρόθεσμες πολιτικές στήριξης των ευάλωτων τμημάτων της κοινωνίας ενόψει ενός ιδιαίτερα δύσκολου χειμώνα λόγω της ενεργειακής κρίσης. Ομως, παραμένει ασαφές με ποιον τρόπο θα επιταχυνθεί, παράλληλα, η βιομηχανική αναζωογόνηση. Μια αναζωογόνηση που θα δημιουργήσει ταχύτερη ανάπτυξη, περισσότερα φορολογικά έσοδα και περισσότερες θέσεις εργασίας, τα οποία με τη σειρά τους θα επιτρέψουν τη στήριξη των ευάλωτων τμημάτων της κοινωνίας για χρονικό διάστημα σαφώς μεγαλύτερο του επικείμενου χειμώνα.
Η άρση της υπαρξιακής κρίσης στη βιομηχανία περνάει μέσα από την αντιμετώπιση τριών προκλήσεων που μπορούν να δημιουργήσουν την αναγκαία ισορροπία ανάμεσα στα μέτρα βραχυπρόθεσμης ανακούφισης και την ανθεκτικότητα της οικονομίας.
Πρώτη πρόκληση είναι η διατήρηση της εξαγωγικής δυναμικής. Ο τρόπος και το χρονοδιάγραμμα κρίσιμων πτυχών της ευρωπαϊκής πράσινης συμφωνίας, όπως και του μηχανισμού συνοριακής προσαρμογής άνθρακα (γνωστού ως CBAM) θέτουν σημαντικά αναχώματα στη δυναμική αυτή. Οταν η συμμετοχή της Ε.Ε. στην παγκόσμια παραγωγή ρύπων CO2 περιορίζεται στο 7,5%, η επιβολή δυσανάλογων ποινών σε σχέση με τους διεθνείς ανταγωνιστές έρχεται σε ευθεία αντίθεση με τον στόχο ανάπτυξης μέσω διεύρυνσης των εξαγωγών. Η αντίφαση αυτή επιδρά αρνητικά στην παραγωγή όλης της Ε.Ε. Τόσο στις ισχυρές βιομηχανικές χώρες της κεντρικής Ευρώπης όσο και στην ευρωπαϊκή περιφέρεια, όπως ανέδειξε η πρόσφατη κοινή επιστολή των προέδρων του ΣΕΒ, του BDI («γερμανικού ΣΕΒ») και του CIP («πορτογαλικού ΣΕΒ») προς την Ε.Ε.
Δεύτερη πρόκληση είναι η διατήρηση της διεθνούς επενδυτικής ανταγωνιστικότητας. Πλέον, η Ε.Ε. βρίσκεται αντιμέτωπη με τη φυγή σημαντικών βιομηχανικών μονάδων είτε προς την Ασία είτε προς τις ΗΠΑ. Μια φυγή που επιταχύνεται από (α) τη διαχρονική δυσκολία της Ε.Ε. (και της Ελλάδας) να έχει ένα ανταγωνιστικό κόστος ενέργειας μέσα από μια ενιαία ενεργειακή στρατηγική, (β) την έλλειψη επενδυτικών κινήτρων για την πράσινη μετάβαση ανάλογου βεληνεκούς με εκείνα που εφαρμόζουν οι ΗΠΑ, (γ) τις καθυστερήσεις στην αυτονομία της Ε.Ε. σε πρώτες ύλες, τεχνολογίες αιχμής, συστήματα άμυνας και ασφάλειας, ενδιάμεσα χημικά παρασκευάσματα, κ.λπ. Η πανδημία και η ενεργειακή κρίση απλώς επιτάχυναν την ανάδειξη των κρίσιμων αυτών θεμάτων, που λαμβάνουν πλέον χαρακτήρα γενικευμένης γεωοικονομικής αντιπαράθεσης.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στον παρακάτω σύνδεσμο:
