Με αφορμή τη συμπλήρωση δύο χρόνων απ’ το ξεκίνημα των απολύσεων στο τσιμεντάδικο, καταγγέλλουμε την πολυεθνική LAFARGE που έστειλε άλλους 5 εργαζόμενους στην ανεργία και πλέον μόλις 30 έχουν απομείνει στο εργοστάσιο που πριν λίγα χρόνια απασχολούσε εκατοντάδες. Συμπαραστεκόμαστε στον αγώνα των εργαζομένων που υπερασπίζονται το δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή δουλειά όλο αυτό το διάστημα κόντρα στις επιδιώξεις της εταιρείας. Καλούμε κάθε συνδικαλιστική οργάνωση από αυτή τη σκοπιά να σταθεί στο πλευρό των συναδέλφων του τσιμεντάδικου.

Το εργοστάσιο απαξιώθηκε ενώ είναι απαραίτητο στην κοινωνία. Υπάρχουν μεγάλες ανάγκες σε δημόσια έργα, σύγχρονα σχολεία, νοσοκομεία κτλ. Υπάρχει ο μηχανολογικός εξοπλισμός και οι υποδομές, υπάρχει η πρώτη ύλη και πάνω απ’ όλα υπάρχουν εκατοντάδες έμπειροι και ειδικευμένοι εργάτες που μπορούν να δώσουν στην κοινωνία άριστης ποιότητας προϊόντα. Και όμως όλα πάνε χαμένα γιατί το λόγο για το εργοστάσιο δεν τον έχει οι κοινωνία που το χρειάζεται, αλλά οι καπιταλιστές ιδιοκτήτες του που χρειάζονται μόνο το μέγιστο κέρδος για τα κεφάλαια που επενδύουν. Γι’ αυτό το σκοπό ξεζούμισαν για δεκαετίες τους εργαζόμενους, γι’ αυτό το σκοπό σήμερα τους πετάνε στο δρόμο, αφού είτε με το κλείσιμο του εργοστασίου, είτε με κάποια άλλη δραστηριότητα, σχεδιάζουν ν’ αυξήσουν κι άλλο τον πλούτο τους.

Στο πλευρό τους έχουν το κράτος, την κυβέρνηση, την ΕΕ που στόχο έχουν να υπηρετούν την ανταγωνιστικότητα και την καπιταλιστική ανάπτυξη προσφέροντας πλούσιο αντεργατικό νομικό οπλοστάσιο στην εργοδοσία. Ακόμα και δικαστικές αποφάσεις μπορούν να ξεπερνάνε, αφού η αντίδραση του κρατικού μηχανισμού είναι άμεση μόνο όταν πρόκειται να χτυπήσει εργαζόμενους.

Απέναντί τους χρειάζεται ν΄ αναπτυχθεί ισχυρό ταξικά προσανατολισμένο εργατικό κίνημα, με οργάνωση στο χώρο δουλειάς, στον κλάδο και συνολικά στην εργατική τάξη, σε συμμαχία με τα άλλα λαϊκά στρώματα που πλήττονται απ’ τη δράση των μονοπωλίων, να βάλει φραγμό στην αντεργατική αντιλαϊκή επίθεση και να διεκδικήσει την επαναφορά όλων των απωλειών και κάθε δικαιώματος που θυσιάστηκε για να προστατευτούν τα κέρδη της πλουτοκρατίας απ’ την κρίση.

Απαραίτητη προϋπόθεση είναι να ξεκαθαριστεί ότι τα συμφέροντα εργατών και καπιταλιστών είναι αντίθετα και όταν το συνδικαλιστικό κίνημα προσπαθεί να τα συμβιβάσει βγαίνουν χαμένοι οι εργαζόμενοι. Πολλές φορές οι εργάτες εναπόθεσαν τις ελπίδες τους σε έναν καλύτερο εργοδότη, σε μία καλύτερη κυβερνητική διαχείριση, σε πειράματα «κοινωνικοποίησης» ή «εναλλακτικής» διαχείρισης των επιχειρήσεων. Η πείρα έδειξε πως χωρίς συνολική ανατροπή του ίδιου του τρόπου παραγωγής, αλλά και της εξουσίας των καπιταλιστών, κάθε τέτοια προσπάθεια, όχι μόνο απέτυχε, αλλά ευνούχισε το ίδιο το εργατικό κίνημα σπέρνοντας την απογοήτευση.

Η εργατική τάξη πρέπει να πιστέψει στη δύναμή της, να βάλει μοναδικό κριτήριο του κινήματος τις ανάγκες της και μαζί με όλο το λαό να πάρει στα χέρια της την εξουσία και τον πλούτο που παράγει για να τον χρησιμοποιήσει σ’ αυτό το σκοπό. Το ΠΑΜΕ θα διαθέσει σ’ αυτήν την κατεύθυνση όλες του τις δυνάμεις