«Αυτή την περίοδο τα παιδιά ζουν το όνειρό τους. Έχουν και τους δύο γονείς εκεί και ασχολούνται μαζί τους…Θεωρώ ότι αυτό είναι το όνειρο κάθε παιδιού» δήλωσε στον ΕΥΡΙΠΟ 90FM η Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας Κυριακή Τρίκκα την Τρίτη 17 Μαρτίου το πρωί αναφερόμενη σε συνέντευξη της στη δημοσιογράφο Έφη Ντίνη στο πόσο επηρεάζουν την ψυχολογία μας οι αλλαγές που έφερε στο οικογενειακό και όχι μόνο περιβάλλον, η πανδημία με τον Κορωνοϊό.

Η κα Τρίκκα συνιστά ψυχραιμία και εξηγεί τους λόγους που οι άνθρωποι σε μεγάλες ηλικίες δεν μπορούν εύκολα να προσαρμοστούν στα έκτακτα μέτρα του Υπουργείου που συνιστούν να μένουν στα σπίτια. Πως η οικογένεια ήρθε πιο κοντά. Τι σημαίνει αυτό για τα παιδιά; Πως η παραπληροφόρηση επιδεινώνει το άγχος; Τέλος επισημαίνει ότι δεν υπάρχει πρόβλημα χωρίς λύση τονίζοντας ότι το άγχος μας το εκτονώνουμε δημιουργικά.

Για εκείνους που ξαφνικά «κλείστηκαν» στα σπίτια ενώ είχαν μάθει λόγω δουλειάς να είναι σε καθημερινή βάση 24 ώρες το 24ωρο; Πως αντιδρούμε όταν μαθαίνουμε ότι κάποιος δικός μας άνθρωπος είναι φορέας του ιού; Πώς ο φόβος να μη νοσήσουμε δεν πρέπει να καταβάλει την ψυχολογία μας αλλά πρέπει να μείνουμε όρθιοι και να το παλέψουμε; Αισθανόμαστε ότι η ζωή μας αλλάζει από τη μία στιγμή στην άλλη; Σε αυτά και πολλά άλλα ερωτήματα απαντά η κα Τρίκκα:

«Θεωρώ ότι κάποιες οικογένειες μπορεί να μην είχαν ζήσει ποτέ οικογενειακές στιγμές» είπε η κα Τρίκκα και συνέχισε: «Αυτά είναι από τα καλά της κατάστασης που περνάμε».

Οι μικροί μας φίλοι έχουν ανεβασμένη ψυχολογία αυτή την περίοδο γιατί τα παιδάκια είναι δύσκολο να αντιληφθούν τη σοβαρότητα της κατάστασης;

Είναι ευτυχισμένοι. Παρόλα αυτά όμως θεωρώ ότι υπάρχει μία αναγκαιότητα να εξηγήσουμε στα παιδιά πως έχει η κατάσταση διότι υπάρχουν οι ερωτήσεις, γιατί δεν πάμε βόλτα, γιατί δεν πάμε στην παιδική χαρά, γιατί δεν βγαίνουμε έξω, κ.α. Έχουν ερωτήσεις τα παιδιά οπότε καλό είναι να εξηγούμε στα παιδιά γιατί υπάρχει αυτή η κατάσταση. Τους εξηγούμε τους λόγους που δεν μπορούν να πάνε να παίξουν με τους φίλους τους. Γατί δεν μπορούν να πάνε στον παππού και τη γιαγιά. Δεν τα αφήνουμε στην άγνοια τα παιδιά. Η άγνοια μπορεί να τα αγχώσει. Κάνουν σκέψεις τις οποίες ούτε μπορεί να εξωτερικεύσουν όταν είναι σε μικρή ηλικία ούτε μπορεί να διαχειριστούν εύκολα. Καλό είναι να τους εξηγούμε εμείς πάντα λαμβάνοντας τα ηλικιακά συμβατά. Τους εξηγούμε ότι αυτή θα είναι μία κατάσταση για λίγο. Αν και τα παιδιά δεν έχουν ακριβώς την αίσθηση του χρόνου μέχρι κάποια ηλικία. Και από κει και πέρα τους εξηγήσουμε ότι αν υπάρχει δυνατότητα μπορούμε να μιλήσουμε μέσω skype ή βίντεο -κλίσης με τους συμμαθητές τους. Για να τους εξηγήσουμε συνήθως πλασάρουμε τα μικρόβια σαν ανθρωπάκια. Τους λέμε ότι αυτή η κατάσταση δεν είναι για πάντα και πως σύντομα θα επιστρέψουμε και πως μένουμε σπίτι για να είμαστε καλά, να μην αρρωστήσουμε. Λέξεις που μπορούν να καταλάβουν…Και ναι τα παιδιά καταλαβαίνουν! Και όλα αυτά χωρίς να τους μεταφέρουμε τον πανικό τον όποιο μπορούμε να έχουμε εμείς. Αν το μεταφέρουμε σωστά στα παιδιά μας και θα καταλάβουν και θα συνεργαστούν. Και εφόσον είμαστε εκεί και παίζουμε και ασχολούμαστε μαζί τους, περνάει πολύ ευχάριστα η ώρα και κατ επέκταση οι μέρες.

Για να πάμε όμως να δούμε κα Τρίκκα τι γίνεται με τα μεγάλα παιδιά. Αυτά που ίσως μας δίνουν την εντύπωση πως έχουν άγνοια κινδύνου. Παρατηρείται το φαινόμενο εκείνοι που τρέχουν πρώτοι στα σούπερ μαρκετ και που κυκλοφορούν περισσότερο έξω αυτές τις μέρες είναι οι ηλικιωμένοι. Γιατί δεν προσαρμόζονται στην κατάσταση και αψηφούν τα μέτρα προστασίας της υγείας τους; Πως θα τους πείσουμε να μείνουν στο σπίτι;

Ξέρετε, σ΄ αυτές τις ηλικίες υπάρχουν και κάποιες άλλες εμπειρίες στη μέση. Δηλαδή, είναι ο φόβος τους. Η αγωνία τους, ο πανικός τους. Το να μπορώ να πάρω κάποια πράγματα να έχω, να επιβιώσω, δηλαδή τροφιμα. Ίσως είναι και κάποιες εμπειρίες από το παρελθόν που έχουν βιώσει αυτοί οι μεγάλοι σε ηλικία άνθρωποι.

Από την άλλη όμως πρέπει να τους εξηγήσουμε ότι δεν υπάρχει άλλη λύση. Ότι αυτοί είναι που κινδυνεύουν άμεσα. Ίσως να θεωρούν κάποιοι γιατί το έχω ακούσει και αυτό ότι εντάξει μεγάλος είμαι, δεν πειράζει. Οπότε από ένα σημείο και μετά στους ηλικιωμένους εάν υπάρχει δυνατότητα γιατί δυστυχώς δεν υπάρχει, να πάει κάποιος άλλος να τους προμηθεύσει τα απαραίτητα.

Υπάρχουν όμως και εκείνοι που λένε: «Εγώ δε θα βγω έξω;». Σε αυτή την περίπτωση μπαίνει το κομμάτι ότι εγώ δεν δέχομαι να υποταχθώ σε μια τέτοια κατάσταση. Και ότι δε δέχομαι να αποδεχθώ ότι υπάρχει φόβος. Ότι θα με νικήσει ο φόβος. Εκεί πέρα τα πράγματα είναι εξαιρετικά δύσκολα. Γι’ αυτό και οι μεγάλοι άνθρωποι δεν είναι πάντα συνεργάσιμοι. Είναι πιο σοβαρό να αξιολογήσουν την υγειά τους παρά να έχουν 5 πακέτα μακαρόνια στο ντουλάπι τους.

Πως είναι η ψυχολογία ενός που ξέρει ότι είναι φορέας του ιού και μπορεί να γίνει αυτός η αιτία να νοσήσουν και άλλοι; Πως το διαχειρίζεσαι;

Θεωρώ ότι είναι ανάλογα με την προσωπικότητα του κάθε ατόμου. Με την υπευθυνότητα που δείχνει ο κάθε άνθρωπος αρχικά στον εαυτό του και κατ’ επέκταση στο σύνολο το οποίο κινείται είτε στην οικογένεια του, είτε στην εργασία του, είτε στη γειτονία του γενικά στην κοινωνία στην οποία διαβιεί. Οπότε από ένα σημείο και μετά δεν είναι για όλους το ίδιο. Είναι κατά περίπτωση.

Όπως και να χει όμως, αν μιλάμε για έναν υπεύθυνο άνθρωπο, ξαφνικά καλείται να περιοριστεί σε ένα χώρο αν δεν είναι συμπτωματικός είναι εξαιρετικά πιο δύσκολο. Δεν έχει κόπωση, δεν έχει όλα αυτά τα σημάδια που λένε οι ειδικοί. Παρόλα αυτά όμως αναγνωρίζοντας την υπευθυνότητα που πρέπει να δείξει εκείνη τη στιγμή προς τον εαυτό του και προς τους άλλους, γιατί ένα από τα πράγματα που καλούμαστε στην πραγματικότητα να κάνουμε τώρα, είναι ατομική ευθύνη. Η οποία είναι η αυτοαπομόνωση. Η οποία είναι ένδειξη αλτρουιστικής επιλογής. Δηλαδή, σέβομαι και τους άλλους πέρα από τον εαυτό μου. Δεν είναι ότι με βάζω σε καραντίνα και με τιμωρώ.

Άρα δε ρίχνω την ψυχολογία μου. Παρά λέω ότι αυτό το πράγμα θα περάσει αλλά εγώ θα πρέπει να υποστώ όλο αυτό για να βγούμε από το αδιέξοδο;

Αν το πούμε «υποστώ» είναι πολύ βαρύ. Σαν τιμωρία. Στην πραγματικότητα είναι ο τρόπος μου να βοηθήσω τον εαυτό μου και τους υπόλοιπους. Αν νιώθω με αυτή την συμπεριφορά αποτρέπω να ασθενήσουν άλλοι πέντε, προφανώς δεν είναι θέμα να το «υποστώ» είναι θέμα να βοηθήσω εμένα και το κοινωνικό σύνολο. Αν το δούμε με έναν τρόπο ότι μπαίνω στην αλυσίδα αποτροπής, είναι πολύ πιο εύκολα διαχειρίσιμο απ’ το να θεωρήσω ότι αυτό είναι κάτι από το να πω «ωχ τι έπαθα, ωχ τι μου συμβαίνει τώρα, πρέπει να κάτσω σε μία γωνιά». Γιατί και να μου συμβαίνει κάτι κακό, οπότε τώρα ξαφνικά απομονώνομαι. Αν το δω έτσι είναι βαρύ να το διαχειριστώ.

Γενικά αυτό που καλούμαστε σαν κοινωνία αυτή την περίοδο να διαχειριστούμε είναι το άγχος. Αυτός ο ιός όπως και κάθε καινούργιο ερέθισμα, μας προκαλεί άγχος. Γιατί έχουμε απουσία ελέγχου. Έχουμε ένα φόβο για το μέλλον. Δεν ξέρουμε τι ακριβώς θα μας έρθει.

Οπότε όλα αυτά δημιουργούν έντονες συμπεριφορές και αντιδράσεις στον κόσμο. Είναι και αυτά τα καινούργια μέτρα που λαμβάνει και η Πόλιτεία. Απαραίτητα δεν το συζητάμε. Γενικά όλη η κατάσταση όπως διαμορφώνεται μπορεί να μας οδηγήσει σε ακραίες συμπεριφορές.

Πώς θα γλιτώσουμε από τις ακραίες συμπεριφορές;

Όταν μιλάμε για ψυχραιμία, ψυχραιμία χρειάζεται η διαχείριση. Άρα πως κάνουμε διαχείριση. Τι συνίσταται σε αυτές τις περιπτώσεις. Θεωρούμε ότι πρώτα πρέπει να γίνει διαχείριση και έλεγχος των σκέψεων που κάνουμε.

Συνήθως ο ανθρώπινος εγκέφαλος σε περιόδους κρίσης εστιάζει σε αγχογόνα γεγονότα. Γιατί το εισπράττεις ότι υπάρχει μία απειλή. Όμως δεν πρέπει εμείς οι ίδιοι να γίνουμε η απειλή στον ψυχισμό μας. Άρα τι κάνω; Προσπαθώ λοιπόν να προστατευθώ. Αλλά είναι αλλιώς να προστατεύομαι και αλλιώς να βιώνω παρατεταμένα και σε μέγιστα επίπεδα καθημερινά, ένα έντονο φόβο.

Αφήνω, γιατί δεν έχω άλλη επιλογή. Βιώνω ένα αίσθημα εμπιστοσύνης στην Πολιτεία για τα μέτρα που παίρνει. Γιατί δεν έχω αντικειμενικά πραγματικά άλλη επιλογή. Υπάρχει πληροφόρηση. Στις μέρες μας ειδικά υπάρχει έντονη πληροφόρηση. Υπάρχει όμως και παραπληροφόρηση. Οπότε καλό είναι να παραμένω πιστά στις οδηγίες έγκυρων πηγών διότι αν μπλεχτώ σε παραπληροφόρηση στην πραγματικότητα επιδεινώνεται το άγχος.

Μετά υπάρχει κάποιες φορές αυτή η υπεργενίκευση και αυτή η καταστροφοποίηση που υπάρχει. Που βλέπουμε εικόνες, είτε από τα ΜΜΕ είτε από τα SOCIAL MEDIA, τα οποία ναι μεν, αλλά…Αυτό το: «Θα πεθάνουμε όλοι» δε βοηθάει. Αυθαίρετα συμπεράσματα. Βγάζουμε δυστυχώς αυθαίρετα συμπεράσματα και το μόνο που καταφέρνουμε είναι να μπαίνουμε σε ένα φαύλο –κύκλο πανικού. Ξέρετε ο πανικός σε αυτές τις περιπτώσεις δε βοηθάει καθόλου. Ο πανικός μας οδηγεί σε αγχογόνες σκέψεις και κατ’ επέκταση σε αντίθετες συμπεριφορές.

Βλέπουμε στο σούπερ μάρκετ που μπαίνουμε όλοι να πάρουμε τρόφιμα γιατί; Δε θα έχουμε να φάμε; Βγαίνουν οι υπεύθυνοι και μας λένε ότι δεν υπάρχει αυτός ο λόγος. Παρόλα αυτά όμως εμείς επειδή βγάζουμε αυθαίρετα συμπεράσματα οδηγούμαστε σε μια τέτοια συμπεριφορά.

Άρα τι κάνω; Ακολουθώ όσο μπορώ περισσότερο πιστά τις οδηγίες των ειδικών και προς Θεού όχι του όχλου. Οι ειδικοί είναι αυτοί που θα μας πουν τι πρέπει να κάνουμε. Και είναι πολύ σαφείς οι οδηγίες που μας δίνουν και θεωρώ εύκολα εφαρμόσιμες.

Μέσα στο σπίτι τι κάνω: Εκτόνωση! Εκτονώνω το άγχος μου δημιουργικά. Μπορώ να διαβάσω. Μπορώ να ακούσω μουσική. Μπορώ να κάνω μυϊκή χαλάρωση. Γυμναστική. Μπορώ να μιλήσω με τον άλλον μέσω βιντεοκλήσης ή μέσω skype. Μπορώ να παίξω με τα παιδιά μου. Τι πιο ωραίο πράγμα να παίξω με τα παιδιά; Οπότε γενικά έχω πολλά πράγματα να κάνω. Να φροντίσω το σπίτι μου.

Άρα, το άγχος μου το εκτονώνω όσο μπορώ δημιουργικά. Δεν το εσωτερικεύω, δεν το στρέφω εναντίον μου. Σε περίπτωση, που υπάρχει και αυτή η πιθανότητα, που υπάρχει κάποιο σύμπτωμα, προς Θεού μην αφήσετε τον πανικό σας να σας καθοδηγήσει. Μην αφήσετε τον πανικό σας να σας φοβίσει. Ξέρουμε τα βήματα. Ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε. Αυτά κάνουμε. Θέλει ψυχραιμία. Ο πανικός δεν είναι καλός σύμβουλος σε αυτές τις καταστάσεις.

Από την εμπειρίας σας, πιο ψύχραιμοι είναι οι άντρες ή οι γυναίκες; Ή δεν παίζει ρόλο;

Δεν παίζει ρόλο. Λέμε ότι οι άντρες είναι όχι και τόσο ψύχραιμοι σε σχέση με τις γυναίκες αλλά δεν νομίζω ότι ισχύει κάτι τέτοιο. Και πάλι είναι θέμα προσωπικότητας πιστεύω.

Άγχος έχουν και οι μαθητές αλλά θα το αντιμετωπίσουν με τον ίδιο τρόπο;

Γενικά να θυμόμαστε ότι σε όλα τα προβλήματα υπάρχουν τουλάχιστον 2 λύσεις. Δεν υπάρχει πρόβλημα χωρίς λύση. Ακόμα και αν είναι δύσκολη λύση. Υπάρχει πάντα λύση.

ΑΚΟΥΣΤΕ ΕΔΩ ΤΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΗΣ ΣΥΜΒΟΥΛΟΥ ΨΥΧΙΚΗΣ ΥΓΕΙΑΣ ΚΙΚΗΣ ΤΡΙΚΚΑ ΣΤΟΝ ΕΥΡΙΠΟ 90fm

«Αυτή την περίοδο τα παιδιά ζουν το όνειρό τους. Έχουν και τους δύο γονείς εκεί και ασχολούνται μαζί τους…Θεωρώ ότι αυτό είναι το όνειρο κάθε παιδιού» δήλωσε στον ΕΥΡΙΠΟ 90FM η Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας Κυριακή Τρίκκα την Τρίτη 17 Μαρτίου το πρωί αναφερόμενη σε συνέντευξη της στη δημοσιογράφο Έφη Ντίνη στο πόσο επηρεάζουν την ψυχολογία μας οι αλλαγές που έφερε στο οικογενειακό και όχι μόνο περιβάλλον, η πανδημία με τον Κορωνοϊό.

Η κα Τρίκκα συνιστά ψυχραιμία και εξηγεί τους λόγους που οι άνθρωποι σε μεγάλες ηλικίες δεν μπορούν εύκολα να προσαρμοστούν στα έκτακτα μέτρα του Υπουργείου που συνιστούν να μένουν στα σπίτια. Πως η οικογένεια ήρθε πιο κοντά. Τι σημαίνει αυτό για τα παιδιά; Πως η παραπληροφόρηση επιδεινώνει το άγχος; Τέλος επισημαίνει ότι δεν υπάρχει πρόβλημα χωρίς λύση τονίζοντας ότι το άγχος μας το εκτονώνουμε δημιουργικά.

Για εκείνους που ξαφνικά «κλείστηκαν» στα σπίτια ενώ είχαν μάθει λόγω δουλειάς να είναι σε καθημερινή βάση 24 ώρες το 24ωρο; Πως αντιδρούμε όταν μαθαίνουμε ότι κάποιος δικός μας άνθρωπος είναι φορέας του ιού; Πώς ο φόβος να μη νοσήσουμε δεν πρέπει να καταβάλει την ψυχολογία μας αλλά πρέπει να μείνουμε όρθιοι και να το παλέψουμε; Αισθανόμαστε ότι η ζωή μας αλλάζει από τη μία στιγμή στην άλλη; Σε αυτά και πολλά άλλα ερωτήματα απαντά η κα Τρίκκα:

«Θεωρώ ότι κάποιες οικογένειες μπορεί να μην είχαν ζήσει ποτέ οικογενειακές στιγμές» είπε η κα Τρίκκα και συνέχισε: «Αυτά είναι από τα καλά της κατάστασης που περνάμε».

Οι μικροί μας φίλοι έχουν ανεβασμένη ψυχολογία αυτή την περίοδο γιατί τα παιδάκια είναι δύσκολο να αντιληφθούν τη σοβαρότητα της κατάστασης;

Είναι ευτυχισμένοι. Παρόλα αυτά όμως θεωρώ ότι υπάρχει μία αναγκαιότητα να εξηγήσουμε στα παιδιά πως έχει η κατάσταση διότι υπάρχουν οι ερωτήσεις, γιατί δεν πάμε βόλτα, γιατί δεν πάμε στην παιδική χαρά, γιατί δεν βγαίνουμε έξω, κ.α. Έχουν ερωτήσεις τα παιδιά οπότε καλό είναι να εξηγούμε στα παιδιά γιατί υπάρχει αυτή η κατάσταση. Τους εξηγούμε τους λόγους που δεν μπορούν να πάνε να παίξουν με τους φίλους τους. Γατί δεν μπορούν να πάνε στον παππού και τη γιαγιά. Δεν τα αφήνουμε στην άγνοια τα παιδιά. Η άγνοια μπορεί να τα αγχώσει. Κάνουν σκέψεις τις οποίες ούτε μπορεί να εξωτερικεύσουν όταν είναι σε μικρή ηλικία ούτε μπορεί να διαχειριστούν εύκολα. Καλό είναι να τους εξηγούμε εμείς πάντα λαμβάνοντας τα ηλικιακά συμβατά. Τους εξηγούμε ότι αυτή θα είναι μία κατάσταση για λίγο. Αν και τα παιδιά δεν έχουν ακριβώς την αίσθηση του χρόνου μέχρι κάποια ηλικία. Και από κει και πέρα τους εξηγήσουμε ότι αν υπάρχει δυνατότητα μπορούμε να μιλήσουμε μέσω skype ή βίντεο -κλίσης με τους συμμαθητές τους. Για να τους εξηγήσουμε συνήθως πλασάρουμε τα μικρόβια σαν ανθρωπάκια. Τους λέμε ότι αυτή η κατάσταση δεν είναι για πάντα και πως σύντομα θα επιστρέψουμε και πως μένουμε σπίτι για να είμαστε καλά, να μην αρρωστήσουμε. Λέξεις που μπορούν να καταλάβουν…Και ναι τα παιδιά καταλαβαίνουν! Και όλα αυτά χωρίς να τους μεταφέρουμε τον πανικό τον όποιο μπορούμε να έχουμε εμείς. Αν το μεταφέρουμε σωστά στα παιδιά μας και θα καταλάβουν και θα συνεργαστούν. Και εφόσον είμαστε εκεί και παίζουμε και ασχολούμαστε μαζί τους, περνάει πολύ ευχάριστα η ώρα και κατ επέκταση οι μέρες.

Για να πάμε όμως να δούμε κα Τρίκκα τι γίνεται με τα μεγάλα παιδιά. Αυτά που ίσως μας δίνουν την εντύπωση πως έχουν άγνοια κινδύνου. Παρατηρείται το φαινόμενο εκείνοι που τρέχουν πρώτοι στα σούπερ μαρκετ και που κυκλοφορούν περισσότερο έξω αυτές τις μέρες είναι οι ηλικιωμένοι. Γιατί δεν προσαρμόζονται στην κατάσταση και αψηφούν τα μέτρα προστασίας της υγείας τους; Πως θα τους πείσουμε να μείνουν στο σπίτι;

Ξέρετε, σ΄ αυτές τις ηλικίες υπάρχουν και κάποιες άλλες εμπειρίες στη μέση. Δηλαδή, είναι ο φόβος τους. Η αγωνία τους, ο πανικός τους. Το να μπορώ να πάρω κάποια πράγματα να έχω, να επιβιώσω, δηλαδή τροφιμα. Ίσως είναι και κάποιες εμπειρίες από το παρελθόν που έχουν βιώσει αυτοί οι μεγάλοι σε ηλικία άνθρωποι.

Από την άλλη όμως πρέπει να τους εξηγήσουμε ότι δεν υπάρχει άλλη λύση. Ότι αυτοί είναι που κινδυνεύουν άμεσα. Ίσως να θεωρούν κάποιοι γιατί το έχω ακούσει και αυτό ότι εντάξει μεγάλος είμαι, δεν πειράζει. Οπότε από ένα σημείο και μετά στους ηλικιωμένους εάν υπάρχει δυνατότητα γιατί δυστυχώς δεν υπάρχει, να πάει κάποιος άλλος να τους προμηθεύσει τα απαραίτητα.

Υπάρχουν όμως και εκείνοι που λένε: «Εγώ δε θα βγω έξω;». Σε αυτή την περίπτωση μπαίνει το κομμάτι ότι εγώ δεν δέχομαι να υποταχθώ σε μια τέτοια κατάσταση. Και ότι δε δέχομαι να αποδεχθώ ότι υπάρχει φόβος. Ότι θα με νικήσει ο φόβος. Εκεί πέρα τα πράγματα είναι εξαιρετικά δύσκολα. Γι’ αυτό και οι μεγάλοι άνθρωποι δεν είναι πάντα συνεργάσιμοι. Είναι πιο σοβαρό να αξιολογήσουν την υγειά τους παρά να έχουν 5 πακέτα μακαρόνια στο ντουλάπι τους.

Πως είναι η ψυχολογία ενός που ξέρει ότι είναι φορέας του ιού και μπορεί να γίνει αυτός η αιτία να νοσήσουν και άλλοι; Πως το διαχειρίζεσαι;

Θεωρώ ότι είναι ανάλογα με την προσωπικότητα του κάθε ατόμου. Με την υπευθυνότητα που δείχνει ο κάθε άνθρωπος αρχικά στον εαυτό του και κατ’ επέκταση στο σύνολο το οποίο κινείται είτε στην οικογένεια του, είτε στην εργασία του, είτε στη γειτονία του γενικά στην κοινωνία στην οποία διαβιεί. Οπότε από ένα σημείο και μετά δεν είναι για όλους το ίδιο. Είναι κατά περίπτωση.

Όπως και να χει όμως, αν μιλάμε για έναν υπεύθυνο άνθρωπο, ξαφνικά καλείται να περιοριστεί σε ένα χώρο αν δεν είναι συμπτωματικός είναι εξαιρετικά πιο δύσκολο. Δεν έχει κόπωση, δεν έχει όλα αυτά τα σημάδια που λένε οι ειδικοί. Παρόλα αυτά όμως αναγνωρίζοντας την υπευθυνότητα που πρέπει να δείξει εκείνη τη στιγμή προς τον εαυτό του και προς τους άλλους, γιατί ένα από τα πράγματα που καλούμαστε στην πραγματικότητα να κάνουμε τώρα, είναι ατομική ευθύνη. Η οποία είναι η αυτοαπομόνωση. Η οποία είναι ένδειξη αλτρουιστικής επιλογής. Δηλαδή, σέβομαι και τους άλλους πέρα από τον εαυτό μου. Δεν είναι ότι με βάζω σε καραντίνα και με τιμωρώ.

Άρα δε ρίχνω την ψυχολογία μου. Παρά λέω ότι αυτό το πράγμα θα περάσει αλλά εγώ θα πρέπει να υποστώ όλο αυτό για να βγούμε από το αδιέξοδο;

Αν το πούμε «υποστώ» είναι πολύ βαρύ. Σαν τιμωρία. Στην πραγματικότητα είναι ο τρόπος μου να βοηθήσω τον εαυτό μου και τους υπόλοιπους. Αν νιώθω με αυτή την συμπεριφορά αποτρέπω να ασθενήσουν άλλοι πέντε, προφανώς δεν είναι θέμα να το «υποστώ» είναι θέμα να βοηθήσω εμένα και το κοινωνικό σύνολο. Αν το δούμε με έναν τρόπο ότι μπαίνω στην αλυσίδα αποτροπής, είναι πολύ πιο εύκολα διαχειρίσιμο απ’ το να θεωρήσω ότι αυτό είναι κάτι από το να πω «ωχ τι έπαθα, ωχ τι μου συμβαίνει τώρα, πρέπει να κάτσω σε μία γωνιά». Γιατί και να μου συμβαίνει κάτι κακό, οπότε τώρα ξαφνικά απομονώνομαι. Αν το δω έτσι είναι βαρύ να το διαχειριστώ.

Γενικά αυτό που καλούμαστε σαν κοινωνία αυτή την περίοδο να διαχειριστούμε είναι το άγχος. Αυτός ο ιός όπως και κάθε καινούργιο ερέθισμα, μας προκαλεί άγχος. Γιατί έχουμε απουσία ελέγχου. Έχουμε ένα φόβο για το μέλλον. Δεν ξέρουμε τι ακριβώς θα μας έρθει.

Οπότε όλα αυτά δημιουργούν έντονες συμπεριφορές και αντιδράσεις στον κόσμο. Είναι και αυτά τα καινούργια μέτρα που λαμβάνει και η Πόλιτεία. Απαραίτητα δεν το συζητάμε. Γενικά όλη η κατάσταση όπως διαμορφώνεται μπορεί να μας οδηγήσει σε ακραίες συμπεριφορές.

Πώς θα γλιτώσουμε από τις ακραίες συμπεριφορές;

Όταν μιλάμε για ψυχραιμία, ψυχραιμία χρειάζεται η διαχείριση. Άρα πως κάνουμε διαχείριση. Τι συνίσταται σε αυτές τις περιπτώσεις. Θεωρούμε ότι πρώτα πρέπει να γίνει διαχείριση και έλεγχος των σκέψεων που κάνουμε.

Συνήθως ο ανθρώπινος εγκέφαλος σε περιόδους κρίσης εστιάζει σε αγχογόνα γεγονότα. Γιατί το εισπράττεις ότι υπάρχει μία απειλή. Όμως δεν πρέπει εμείς οι ίδιοι να γίνουμε η απειλή στον ψυχισμό μας. Άρα τι κάνω; Προσπαθώ λοιπόν να προστατευθώ. Αλλά είναι αλλιώς να προστατεύομαι και αλλιώς να βιώνω παρατεταμένα και σε μέγιστα επίπεδα καθημερινά, ένα έντονο φόβο.

Αφήνω, γιατί δεν έχω άλλη επιλογή. Βιώνω ένα αίσθημα εμπιστοσύνης στην Πολιτεία για τα μέτρα που παίρνει. Γιατί δεν έχω αντικειμενικά πραγματικά άλλη επιλογή. Υπάρχει πληροφόρηση. Στις μέρες μας ειδικά υπάρχει έντονη πληροφόρηση. Υπάρχει όμως και παραπληροφόρηση. Οπότε καλό είναι να παραμένω πιστά στις οδηγίες έγκυρων πηγών διότι αν μπλεχτώ σε παραπληροφόρηση στην πραγματικότητα επιδεινώνεται το άγχος.

Μετά υπάρχει κάποιες φορές αυτή η υπεργενίκευση και αυτή η καταστροφοποίηση που υπάρχει. Που βλέπουμε εικόνες, είτε από τα ΜΜΕ είτε από τα SOCIAL MEDIA, τα οποία ναι μεν, αλλά…Αυτό το: «Θα πεθάνουμε όλοι» δε βοηθάει. Αυθαίρετα συμπεράσματα. Βγάζουμε δυστυχώς αυθαίρετα συμπεράσματα και το μόνο που καταφέρνουμε είναι να μπαίνουμε σε ένα φαύλο –κύκλο πανικού. Ξέρετε ο πανικός σε αυτές τις περιπτώσεις δε βοηθάει καθόλου. Ο πανικός μας οδηγεί σε αγχογόνες σκέψεις και κατ’ επέκταση σε αντίθετες συμπεριφορές.

Βλέπουμε στο σούπερ μάρκετ που μπαίνουμε όλοι να πάρουμε τρόφιμα γιατί; Δε θα έχουμε να φάμε; Βγαίνουν οι υπεύθυνοι και μας λένε ότι δεν υπάρχει αυτός ο λόγος. Παρόλα αυτά όμως εμείς επειδή βγάζουμε αυθαίρετα συμπεράσματα οδηγούμαστε σε μια τέτοια συμπεριφορά.

Άρα τι κάνω; Ακολουθώ όσο μπορώ περισσότερο πιστά τις οδηγίες των ειδικών και προς Θεού όχι του όχλου. Οι ειδικοί είναι αυτοί που θα μας πουν τι πρέπει να κάνουμε. Και είναι πολύ σαφείς οι οδηγίες που μας δίνουν και θεωρώ εύκολα εφαρμόσιμες.

Μέσα στο σπίτι τι κάνω: Εκτόνωση! Εκτονώνω το άγχος μου δημιουργικά. Μπορώ να διαβάσω. Μπορώ να ακούσω μουσική. Μπορώ να κάνω μυϊκή χαλάρωση. Γυμναστική. Μπορώ να μιλήσω με τον άλλον μέσω βιντεοκλήσης ή μέσω skype. Μπορώ να παίξω με τα παιδιά μου. Τι πιο ωραίο πράγμα να παίξω με τα παιδιά; Οπότε γενικά έχω πολλά πράγματα να κάνω. Να φροντίσω το σπίτι μου.

Άρα, το άγχος μου το εκτονώνω όσο μπορώ δημιουργικά. Δεν το εσωτερικεύω, δεν το στρέφω εναντίον μου. Σε περίπτωση, που υπάρχει και αυτή η πιθανότητα, που υπάρχει κάποιο σύμπτωμα, προς Θεού μην αφήσετε τον πανικό σας να σας καθοδηγήσει. Μην αφήσετε τον πανικό σας να σας φοβίσει. Ξέρουμε τα βήματα. Ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε. Αυτά κάνουμε. Θέλει ψυχραιμία. Ο πανικός δεν είναι καλός σύμβουλος σε αυτές τις καταστάσεις.

Από την εμπειρίας σας, πιο ψύχραιμοι είναι οι άντρες ή οι γυναίκες; Ή δεν παίζει ρόλο;

Δεν παίζει ρόλο. Λέμε ότι οι άντρες είναι όχι και τόσο ψύχραιμοι σε σχέση με τις γυναίκες αλλά δεν νομίζω ότι ισχύει κάτι τέτοιο. Και πάλι είναι θέμα προσωπικότητας πιστεύω.

Άγχος έχουν και οι μαθητές αλλά θα το αντιμετωπίσουν με τον ίδιο τρόπο;

Γενικά να θυμόμαστε ότι σε όλα τα προβλήματα υπάρχουν τουλάχιστον 2 λύσεις. Δεν υπάρχει πρόβλημα χωρίς λύση. Ακόμα και αν είναι δύσκολη λύση. Υπάρχει πάντα λύση.

ΑΚΟΥΣΤΕ ΕΔΩ ΤΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΗΣ ΣΥΜΒΟΥΛΟΥ ΨΥΧΙΚΗΣ ΥΓΕΙΑΣ ΚΙΚΗΣ ΤΡΙΚΚΑ ΣΤΟΝ ΕΥΡΙΠΟ 90fm